Wie ben ik

Wie ben ik?

Dat is altijd de grote vraag, natuurlijk. Wie bén ik eigenlijk? Laten we beginnen met mijn naam: Fabiola Kleijn. Ik ben geboren en getogen in Krommenie, Noord Holland. Ik ben dochter, partner, moeder, dierenliefhebber, natuurliefhebber en nog veel meer. Ik kom uit een arbeidersgezin en ben vrij praktisch ingesteld. Mijn vakkenpakket op de middelbare school behelsde dan ook de bètavakken; zien is geloven. Dat heeft me veel gebracht, maar heeft me ook wel eens tegen gewerkt. Na mijn middelbare school ben ik gaan werken. Ik kwam ‘per ongeluk’ in de reiswereld terecht, heb flink gereisd en kwam erachter dat ik misschien niet zo ruimdenkend was als hoe ik mezelf graag zag. 

Na wat jaren in de reiswereld ben ik alsnog gaan studeren en kwam in de kunstwereld terecht. Daar heb ik veel geleerd. Onder andere dat praktisch zijn niet altíj́d het antwoord is. Soms is iets niet praktisch, maar wel heel leuk, mooi of lekker, om maar eens iets te noemen. Of merk je dingen op die je niet altijd kan zien, vastpakken of bewijzen. Maar die er wél zijn. Zoals emoties, gedachten, en liefde. 

Toen ik mijn studie bijna afgerond had, besloot ik om weer te gaan reizen. Daarna kwam ik in het zakenleven terecht. Functies als account manager, project manager, campagne manager en teamleider. Ik heb daar heel veel geleerd in wat ik wel en niet leuk vind en heb in die tijd verschillende studies gevolgd op het gebied van sales en logistiek. Maar het leukste vond ik met mensen werken. En vooral; hóé mensen werken. Ik ontdekte dat ik goed was in het 'zien' van mensen.

Na ongeveer 10 jaar verhuisde ik met mijn gezin naar Brabant. Omdat onze dochter nog heel jong was, besloot ik thuis te blijven, mijn jeugddroom waar te maken en op een boerderij met paarden, honden en poezen te gaan wonen. En ik ben vrijwilligerswerk gaan doen. Ik heb 17 jaar gehandicapte ruiters begeleid, heb de afdeling vrijwilligers West Brabant en Zeeland nieuw leven ingeblazen voor Plan Nederland en kwam via mijn (aai)hond terecht in een verpleeghuis voor mensen met dementie. Nadat ik het aanvankelijk wat ongemakkelijk vond, ontdekte ik het b(l)oeiende gevoelsleven bij deze mensen. 

Gaandeweg ontwikkelde ik zelf allerlei klachten. In het begin viel het niet zo op  dat ik steeds een beetje minder energie had. En ik sliep ook al een tijdje niet zo lekker meer. Ik kreeg steeds meer pijn in al mijn spieren en gewrichten en was zó ontzettend moe. Mijn 'niet zo lekker slapen' veranderde in een chronische en hardnekkige slapeloosheid. De arts kon er niet veel mee. In mijn bloed was niks abnormaals te vinden. Na een aantal jaar was het zo erg, dat ik serieus op zoek ging naar een rolstoel; één waarmee ik toch gewoon bezig kon blijven met mijn honden en paarden. Ik was nog geen 50 jaar, maar voelde me eerder 80.

Bij homeopathie kwam ik ‘bij toeval’. Ik had al jaren geleden ontdekt dat er aan het einde van de (dieren)arts nog heel erg veel mogelijk bleek te zijn in het ‘alternatieve’ circuit. Dus ik was al vertrouwd met alternatieve geneeswijzen. Op een bijeenkomst van Keuze Vrij Bij Mij kwam ik mijn toekomstige homeopathie docent tegen. Het bleek me goed te liggen. Maar ik bleef ook praktisch: het moet wél werken. 

Dat het werkte, merkte ik bij mezelf. Ik had me al verdiept in allerlei zaken die me zouden kunnen helpen me van mijn klachten af te helpen. Want als vrouw van nog geen 50, wilde ik me niet 80 voelen. Ik las boeken over levensstijl, zocht supplementen die me zouden kunnen helpen en liep heel wat therapeuten af in het 'alternatieve' circuit. En alhoewel sommige dingen wel een tijdelijke verlichting gaven, hielp niks écht langdurig. Vooral de slapeloosheid bleek heel erg hardnekkig. Dus toen ik met de opleiding homeopathie begon, hoopte ik natuurlijk op een wonder. 

Het was een zoektocht naar het juiste middel. En alles was niet in één keer opgelost. Maar gaandeweg ging ik me steeds beter voelen; had ik minder pijn, was ik minder moe en als klap op de vuurpijl ging ik weer slapen! Ik had mijn leven weer terug!

Alhoewel ik eerst nog niet had besloten wat ik er precies mee ging doen, werd dat heel duidelijk toen het op een dag heel erg onrustig was op de afdeling van het verpleeghuis. Ik bedacht me dat homeopathie juist dáár zoveel kon bijdragen aan het geluk van zowel de bewoners als de verzorgenden en naasten. Mensen met dementie kun je ook niet vertellen dat ze er in moeten geloven. Het werkt wel of het werkt niet. En het werkte wel. Ik zag dat klachten niet altijd zijn wat ze lijken. Dat er vaak minder praktische dingen achter zaten, zoals gedachten, emoties en (gebrek aan) liefde. Buiten dat ieder mens en dier bij mij welkom is om te zien wat homeopathie kan betekenen, besloot ik onderzoek te gaan doen naar wat homeopathie kan betekenen voor mensen die lijden aan dementie en mensen die lijden aan de ziekte van Parkinson.

Dus hier ben ik nu. Ik ben homeopaat. Bijna aan het einde van mijn opleiding. Mét 3 jaar praktijkervaring. Met dieren en met mensen. Want ik blijf praktisch…